16 augustus 2008 - Een verbouwing en verhuizing ten spijt is ie er dan toch gekomen: de 2.000ste opeenvolgende Foto van de Dag. Het had niet veel gescheeld of ik was op de valreep gestruikeld (er was een dag bij waarop ik maar twee foto's wist te maken in plaats van de gebruikelijke dertig of daaromtrent), maar ze staan er. Dagelijks foto's publiceren is tegenwoordig niet zo uitzonderlijk meer als toen ik er een jaar of vijf geleden mee begon, dat zie ik onder ogen. Vohouden is dat wel. En ik koester de hoop dat ik in vijf jaar iets heb bijgeleerd en dat de foto's zelf wel uitzonderlijk zijn. En is de 2.000ste uitzonderljker dan de rest? Nee, maar het is wel een typische wimdowsfoto geworden - toevallig.
Tijd voor een feestje hebben we helaas niet. Maar om het toch een beetje te vieren, is hier de tweeduizendste op groot formaat... Om af te drukken ofzo.

09 mei 2008 - Gisteren zag ik op Canvas een aardige documentarie over de vroege historie van de fotografie. Daarin kwam ook de grote rol van het toeval in de fotografie ter sprake. Een van de geïnterviewden merkte op dat er in de schilderkunst geen enkel meesterwerk aan het toeval te danken is, maar in de fotografie des te meer. In de kunstfotografie lag het natuurlijk anders, maar snapshots, sportfoto's, journalistieke foto's, politiefoto's, wetenschappelijke opnamen en noemt u ze maar op danken hun schoonheid meer aan toeval dan aan kunde van de fotograaf, zo was de heersende opvatting. 'Of all the arts, photography is the easiest to master', zo sprak een van de deskundigen zichzelf tegen. Het was eigenlijk alsof de camera het werk deed, wist een ander kunstslimmerikje.
Ja hoor, en het racket slaat zelf de bal, het zijn de voetbalschoenen die de kruising vinden, en het is de polsstok die over de lat gaat.
Ter overpeinzing mijn foto van vandaag: #1901. Genomen vanaf de fiets in volle vaart, met de camera achteruitwijzend onder zadelhoogte gehouden. Uiteraard zonder door de zoeker of op het schermpje te kijken. Rechtgezet in Photoshop en op de site gekwakt.
Knappe camera heb ik, hè.

08 mei 2008 - Vandaag publiceer ik de 1900ste foto. Dan zijn er dus nog 100 te gaan voor het zoniet magische dan toch mooi ronde getal van 2000 wordt bereikt. Hoewel ik in het begin nog wel eens een dag oversloeg, en zelfs wel eens de zonde beging een foto van een dag eerder te gebruiken als dat zo uitkwam, denk ik toch aldoende iets gepresteerd te hebben (als u het langer doet, hoor ik dat graag). Toen ik eraan begon, was mijn doel een discopline te vinden die zou maken dat ik leerde fotograferen. Inmiddels is de discipline niet langer doel, maar middel. Geheel overeenkomstig Robert Fripp's stelling op de hoes van de King Crimson lp Discipline: "Discipline is never an end in itself, only a means to an end."

De kalenderfunctie van mijn rekenmachine zegt dat het heugelijk feit zich half augustus (de 16de) zal voordoen. Mooi dat dat bijna samenvalt met mijn verjaardag en onze verhuizing naar een ander deel van Amsterdam. Trouwe(!) wimdows-bezoekers kunnen zich uiteraard aanmelden voor het aanpalende feest op 16 augustus. Wie al langer dan vijf jaar aaneen dagelijks fotoblogt mag ook komen.

26 februari 2008 - Eind januari (de dertigste) bestond deze site vijf jaar. Al snel na de oprichting begon ik foto's te publiceren en niet zo heel veel later deed ik dat op dagelijkse basis. Dat betekent dat ook de Foto van Dag rond deze tijd z'n eerste, geheel onverwachte, lustrum beleefd! Wat begon als een zelfopgelegde discipline om beter te leren fotograferen, werd mijn venster op het leven in Amsterdam(-Oost) en vervolgens ook uw venster op mijn privéleven en mijn gezinsleven.
Op het gevaar af dat ik in herhalingen zal vallen, wil ik toch proberen er nog eens vijf jaar aan vast te plakken. Elke dag een foto publiceren is inherent gewoontevormend, en enigszins verslavend is het ook. Bovendien denk ik dat de serie alleen maar waardevoller wordt naarmate hij langer loopt.
Blijven kijken dus!
De trouwe kijkers wil ik alvast hartelijk bedanken voor hun blijvende aandacht. En met een feestje wacht ik nog even tot de 2.000ste foto - dat komt qua weer vast beter uit!

07 februari 2008 - Zo, hoogste tijd voor een levensteken! We zijn natuurlijk alweer een paar dagen terug uit Zuid-Afrika, maar de verwerking van de foto's heeft nogal wat voeten in de aarde. Daardoor moet de foto van de dag even on hold. De foto's zijn er wel, ik moet ze alleen nog online zetten.
Deze keer wil ik er nu eens voor zorgen dat niet alle moois blijft liggen (ik heb nog massa's uit te zoeken foto's van m'n reizen naar Mexico en India); daarom zoek ik eerst alle goede foto's eruit, vóór ik de FvdD kies.

Maar ik wil natuurlijk ook niet dat de vaste bezoekers van wimdows.nl zich zorgen maken. Vandaar dat ik vandaag alvast een serietje online zet. Je zou het van een oprechte atheïst niet verwachten, maar ik was bij een mooie kerkdienst, in een klein Zuid-Afrikaans dorpje waarvan ik de naam nog even moet navragen.
Hier is de fotografische weerslag. Klik hier voor dezelfde serie in een Flash-slideshow.

05 november 2007 - Op de fotografieblog van Jan Edward verscheen onlangs een aanklacht van Viktor Frölke tegen de digitale fotografie. Digitaal heeft volgens hem de "de lol" aan het fotograferen "verpest". Om zijn punt kracht bij te zetten, stapelt Frölke vervolgens vooroordeel op vooroordeel en misverstand op misverstand, aldoende blijk gevend van een danige onkunde en ongeïnformeerdheid aangaande fotografie in het algemeen en digitale fotografie in het bijzonder.

Laat ik om te beginnen een standpunt innemen: als iemand die vindt dat de fotografie pas écht leuk werd met de intrede van de digitale techniek, beschouw ik mezelf in dezen als een uiterste tegenpool van de Frölke. Hoewel ik nog wel eens een diarolletje in een oud meetzoekertje draai, werk ik eigenlijk alleen met digitale camera's en dan uitsluitend met compactcamera's - momenteel is dat de Ricoh GX100, met een elektronisch zoekertje dat ik veelvuldig gebruik.
Waarmee ik meteen ben aangeland bij het eerste misverstand. Niemand zou nog door een zoeker kijken tegenwoordig, vanwege de schermpjes achterop, zo meent Frölke. Het toch aanzienlijke marktaandeel van (hi-end) digitale compactcamera's dat is uitgerust met elektronische zoekers en het ook al niet te verwaarlozen bestand aan amateurfotografen dat de afgelopen twee jaar de digitale compact heeft verruild voor een digitale spiegelreflex en dat dus weer gewoon door een ouderwetse prismazoeker kijkt, ziet hij daarbij maar even over het hoofd. En als Frölke het in dezelfde zin heeft over een "irritant" trage "laptime" bij het indrukken van de ontspanner, dan bedoelt hij, naar ik aanneem, niet dat de camera trage rondjes rijdt, maar dat hij last heeft van lag, Engels voor 'vertraging' of 'achterblijven'.

Maar dit zijn bijzaken. Veel belangrijker is dat Frölke denkt dat digitale fotografie ons lui maakt - hij zegt weliswaar voor zichzelf te spreken, maar generaliseert in dezelfde adem toch ongegeneerd naar de rest van de populatie. Het is domweg te makkelijk en te goedkoop geworden om een foto te maken, zo meent de duidelijk gedesillussioneerde columnist. Het lijkt een haar te schelen of hij eist dat er een kiekbelasting komt!
En de luiheid strekt zich zelfs verder uit dan alleen de fotografen: ook de geportretteerden kijken nauwelijks nog op, en netjes rechtop zitten als opa Frölke de camera pakt, is er al helemaal niet meer bij. Hoe anders was dat toch aan het begin van de vorige eeuw toen geportretteerd worden nog het riskeren van lijf, leden en zieleheil met zich meebracht.
Minimaal een dagtocht, compleet met meegenomen proviand, was er voor nodig om de dichtstbijzijnde fotografische wonderdoener te bereiken. Hoofden werden in staketsels gesjord ten einde bewegingsonscherpte te voorkomen, glimlachen werden op de gezichten gefixeerd middels arabische gom of touwtjes en haakjes. Zes uur belichtingstijd was geen uitzondering. Om nog maar te zwijgen over het nóg langduriger alchemistisch ritueel dat vervolgens vereist was om het vastgelegde ook daadwerkelijk zichtbaar te maken en te voorkomen dat het onmiddellijk weer vervloog - als de sterrenstand ook maar enigszins ongunstig was, kon daar maanden overheen gaan. Bij thuiskomst wachtte de dappere geportretteerden een onthaal met erebogen, fanfare en dorpskrantverslaggever. De dienstdoende priester zond gebeden naar de lokale godheid om te verzekeren dat de zielen van de geportretteerden toch vooral niet gestolen zouden blijken. En alvorens het vervaardigde portret mocht pronken boven de huiselijke schouw of in familiealbum, werd het uiteraard eerst drie maanden tentoongesteld in het gemeentehuis. Voorwaar de gloriedagen der fotografie. Toen wisten de mensen een foto nog op waarde te schatten en een fotograaf was een meneer voor wie je de pet afnam en naar de klompen staarde. Nee, luie fotografie dat had je toen nog niet.
Helaas, die dagen zijn lang vervlogen. De gevoelige glasplaat werd vervangen door steeds gevoeliger films; al gauw konden mensen in de beweging worden geschoten. En camera's - o gruwel! - die werden betaalbaar en draagbaar voor iedereen.
Dat kon natuurlijk maar één kant op: bergafwaarts! Sinds de eerste helft van de twingtigste eeuw is de kwaliteit van foto's eigenlijk alleen maar afgenomen. De resolutie van die oude glasplaten is nooit meer geëvenaard, laat staan overstegen.

Als we Frölke moeten geloven, dan is het aantal foto's dat we maken een van de belangrijkste oorzaken van deze teloorgang. Want de correlatie is toch overduidelijk: des te meer de amateur er maakt, des te slechter de foto's. Frölke gaat zichzelf maar eens na: wel 3.024 foto's staan er op z'n computer, het resultaat van tien jaar digitale veel-fotografie. Hij kijkt er bijna nooit meer naar. En afdrukken is er al helemaal niet bij, want dan zie je pas echt hoe lelijk zijn digitale foto's zijn.

Om te beginnen: 3.024?! Dat moet veel zijn?! Geen wonder dat Frölke niks produceert wat het terugkijken waard is! In analoge taal is dat nog geen honderd rolletjes.
De afgelopen vier (bijna vijf) jaar publiceerde ik hier dagelijks een Foto van de Dag (in het begin sloeg ik nog weleens een dag over of greep ik nog wel eens terug naar eerder gemaakte foto's, maar na een maand of wat inwerken gebeurde dat niet meer). Dat is bij elkaar al meer dan 1.700 gepubliceerde foto's. (Corrigeert u me gerust, maar ik denk hiermee een van de eerste en zeker een van de meest consistente fotobloggers ter wereld te zijn.) Een check op de harde schijf leert dat ik sinds de aanschaf van mijn eerste digitale compact (de Leica Digilux I) eind 2002 iets meer dan 100.000 foto's heb gemaakt. En, Frölke heeft gelijk, het meeste daarvan is bagger, drie keer niks (zeker in het begin). Maar ik heb altijd begrepen dat dat niet intrinsiek is aan digtiale fotografie, maar aan fotografie in het algemeen.
Net als het enorme leger aan beroepsfotografen dat deze planeet herbergt, heb ik er een gewoonte van gemaakt veel foto's te maken in de hoop dat die ene echt mooie er tussen zit. Vraag het een serieuze fotograaf: voor elke geslaagde opname maak je minstens duizend klungelwerkjes. Een van de eerste dingen die je leert op fotoschool of -cursus, is dat je zuinigheid met film allesbehalve een deugd is. Als veel-fotograferen al tot luiheid leidt, dan is dat in elk geval een soort professionele luiheid.
Daarbij zij dan nog aangetekend dat ik toch nog enigszins geloof in beslissende momenten en dat ik dus één foto per keer maak. Ik zie liever af van het gebruik van de onder professionals zo immens populaire mitrailleurstand, die meerdere opnamen per seconde mogelijk maakt, want dat is toch een beetje alsof je een film maakt om er later de beste beeldjes uit te knippen.

Met de digitale revolutie heb ook ik tegenwoordig de luxe om te fotograferen naar believen, en telkens heb ik de ook luxe van directe feedback op mijn handelen. En ook dat laatste is Frölke een gruwel. Vroeger moest je wachten: tot het rolletje eindelijk vol was (want we fotografeerden op z'n Zeeuws, natuurlijk) en tot een en ander ontwikkeld en afgedrukt was. De doorsnee amateurfotograaf wachtte maanden zo niet jaren op de resultaten van zijn kiekerij. Misschien heeft Frölke dit ervaren als karaktervormend, leerzaam is zulks echter niet. De psychologie brengt ons het inzicht dat juist directe feedback op ons handelen ons iets bijbrengt. (Tegenwoordig bewaar ik het feedback moment overigens doorgaans voor thuis. Technisch zijn de opnamen toch wel goed, zo weet ik inmiddels en overdoen is er toch niet bij, omdat de gefotografeerde situatie doorgaans direct alweer tot het verleden behoort en er geen mogelijkheid is tot herstel of herhaling.)

Ik durf met een gerust hart te beweren dat ik van al dat veel-fotograferen een betere fotograaf ben geworden en dat de mogelijkheid om direct terug te kijken en de foto, na het wijzigigen van de camera-instellingen daarbij een belangrijke rol heeft gespeeld. Als ik er iets níet van geworden ben, dan is het fotografisch lui. Integendeel. Dagelijks besteed ik minstens een uur aan maken, bewerken en publiceren van foto's - en nu voel ik me ook nog geroepen om flink wat uren te besteden aan een stukje over fotograferen.
Eigenlijk weet ik niet waarom ik zoveel woorden vuil maak aan Frölkes hypothese (het zal wel geldingsdrang wezen), want uiteindelijk is het toch een beetje alsof Frölke beweert dat je van gitaarspelen lui wordt, omdat je zoveel liedjes kunt spelen als je wilt en omdat je er direct naar kunt luisteren.

Een bezoek aan Flickr leert dat er inmiddels veel meer amateurs zijn die profiteren van en zich laten inspireren door de mogelijkheid oneindig veel foto's te maken. er zeer veel goed werk gemaakt wordt. En mensen leren snel! Kennelijk
En dat brengt me bij Frölke's tweede oorzaak van de ondergang van de fotografie: het gemakkelijk uitwisselen, en de inflatie van het beeld die hiermee gepaard gaat.
Er zijn tegenwoordig meer fotografen dan ooit die meer foto's maken dan ooit tevoren. Hij spreekt ook van een "junkificatie" van de privécultuur, waar ik juist zie dat Wat een elitair idee nu toch weer! Emancipatie, zal die bedoelen! Een gigantische emancipatieslag, lijkt mij.
En ze wisselen meer uit dan ooit. En daar ligt volgens Frölke de andere oorzaak van de malaise. Het kost niks meer (op de keper beschouwd niet waar) om de foto's te delen. Een enorme inflatie is ons deel. We kijken niet eens meer naar elkaars vakantiefoto's. Klopt dar val je mensen ook niet mee lastig. En je komt er gewoon niet meer mee tegenwoordig.
Waarom delen we de vakantiefoto's niet meer? Omdat het allemaal dezelfde foto's zijn van dezelfde onderwerpen. Vroeger was Spanje nog een avontuur waarover je verhaalde met lichtbeelden omdat er die avond op beide zenders niets te zien was. Een minderheid deed het. Dáárom wilde je het zien: omdat het onderwerp bijzonder was. De foto's waren natuurlijk precies dezelfde kiekjes van dezelfde onderwerpen: op de keper beschouwd alleen interessant voor familie en vrienden.

Dat deze geportretteerden in de tussenstijd hun vrees en respect voor camera en fotograaf zijn kwijtgeraakt en niet langer poseren met de flair van Nederlandse acteurs, maar zich juist ongedwongen en naturel door het beeld fladderen, zal ook niet zo kwalijk zijn als Frölke ons wil doen geloven.

Over Frölkes klacht dat digitale fotografie inherent een hardere en koudere beeldkwaliteit zou opleveren, wil ik kort zijn. Frölke moest maar eens rondkijken op deze site om te zien of er niet toch ergens wat warmte te vinden is, Ik hoop toch van wel. Frölkes afkeer is een kwestie van smaak en het niets moeten hebben van de digitale nieuwlichterij. De Vereniging ter Bevordering van de Belangen van het Fresco heeft het afgelegd tegen prutserig kleine boekprentjes. De lp heeft het afgelegd tegen de cd en die weer tegen dragerloze digitale muziek. Zo zal het ook gaan met de fotografie. Als de rest van de wereld het wel mooi vind, dan staat Frölke alleen.
In werkelijkheid is er natuurlijk ook helemaal geen grond voor zo'n generalistische uitspraak. Er zijn veel verschillende sensoren, lenzen en vooral ook fotografen in deze wereld en het is natuurlijk van den gekken om te beweren dat al die fotografen met al die verschillende digitale camera's harde, koude foto's produceren.
Het is trouwens niet eens van zo heel groot belang hoe de afdrukken van digitale foto's eruit zien. Digitale foto's worden voornamelijk verspreid via andere media dan papier en worden bekeken op elektronische schermpjes (telefoons en organizers) en schermen (computermonitoren en televisies); hoe ze daar op overkomen is veel belangrijker.

Dan nog even over die door Frölke aangehaalde Susan Sontag-oneliner uit haar, bij vlagen al te psychoanalytische, On Photography: "Fotografie maakt van iedereen een toerist in andermans realiteit, en uiteindelijk in die van hemzelf" en Frölkes eigen recapitulatie van deze bewering: "Tegenwoordig wordt het steeds moeilijker om welke realiteit dan ook zonder toerisme tegemoet te treden."
Het kan zijn dat Frölke hier zijn vinger probeert te verhuizen van de ontspanner naar de pols van de tijdgeest. Maar hij geeft toch vooral blijk van een persoonlijk psychishe malaise. Kennelijk voelt hij zich vervreemd van de hem omringende wereld en misschien plaagt hem zelfs een vervlakt affect. Dat is vervelend, maar we hebben het allemaal wel eens en het vereist alleen dan een bezoek aan psycholoog of psychiater als het hinderlijk wordt voor de persoon en zijn omgeving.
Is het in de 21ste eeuw niet juist zo dat het steeds moeilijker wordt om je waar dan ook een toerist, een halfslachtig betrokkene op doorreis, te wanen? Is het niet juist zo dat we in ons werelddorp meer en meer leren inzien dat onze biologie en levens zeer intiem vervlochten zijn en dat we eigenlijk overal op de wereld op familiebezoek zijn? En als fotograferen zo goedkoop wordt dat er een einde komt aan het eenrichtingsverkeer en de attracties ons terug gaan kieken, dan hebben we daar toch ook iets mee gewonnen.

Conclusie? Digitale fotografie is de voortzetting van fotografie met andere middelen. Voor sommige biedt dat nieuwe mogelijkheden en uitingsvormen. Voor anderen is het the end of an era en een reden om bij de pakken neer te zitten. De lol is niet van het fotografen. Fotografie is juist weer helemaal fun door digitaal!
En meneer Frölke? Ja, die heeft gewoon de slag gemist.

06 september 2007 - U twijfelt er nog aan of Nederland dreigt te verworden tot een politiestaat? Lees dan even mee op de site van de Amsterdamse Fotografenavond: fotograaf beboet voor te lang op de Dam staan... Als hier geen fundamentele burgerrechten in het geding zijn, dan kunnen we wel zonder grondwet. Geen ruimte is publieker dan de Dam. Wie de aandacht wil hebben, gaat op de Dam staan, zitten, liggen of slapen. Als een Nederlander ergens het recht heeft om te verblijven, dan is het op de Dam.
Een paar jaar geleden zou de diender in kwestie de fotograaf in elk geval eerst even, beleefd, hebben gewezen op de geldende wet of verordening. Tegenwoordig staat er al gauw zo'n blauwe minkukel met een bonnenboekje klaar.

Mijn dunk van Nederlandse rechters is behoorlijk hoog. En ik vertrouw er eigenlijk op dat de fotograaf vrijuit zal gaan. Zoniet, dan zijn we weer iets meer van onze vrijheid kwijt en is Nederland weer een stukje in mijn achting gedaald. Weer iets minder reden om in het buitenland trots te glunderen als de verworvenheden van dit land over tafel gaan. Kom maar op met die zeespiegelstijging: het doet er steeds minder toe.

Naschrift van 07 september - De fotograaf in kwestie heeft inmiddels een website opgezet over deze en andere fascistoïde bejegeningen van fotografen en andere burgers door overheidsdienaren. En op de site van de fotografenavond wordt opgeroepen tot actie en protest op de dag van de rechtszaak (26 oktober aanstaande). En terecht! De maat is nu toch wel zo'n beetje vol, lijkt me.

Overigens gebied de eerlijkheid dat ik toegeef dat ik, in in bijna vijf jaar fotografisch rondstruinen in Amsterdam-Oost, nog nooit op enigerlei wijze ben geïntimideerd door de politie of andere ambtsbekleders. Eén keer zijn twee agenten mij nagefietst om te vragen of ik misschien foto's had gemaakt van bureau Balistraat of aldaar geparkeerde auto's. Hierbij viel geen onvertogen woord. Persoonlijk heb ik dus geen klachten. Dat neemt niet weg dat ik klachten van anderen wel degelijk serieus wil nemen.

04 september 2007 - Er zijn grappige dingen aan de hand in fotoland! Zo is daar mijn recente aankoop, het kleine digitale wondertje van Ricoh, de GX100.
Nog nieuwer is het lachdetectiesysteem van Sony. De bewakingscamera- en surveillancetechnologie had zijn weg al gevonden naar de consumentenmarkt in de vorm van in camera's ingebouwde hoofdherkenners. Het jongste snufje betreft lachherkenning. De Sony T200 en T70 kunnen zo worden afgesteld dat ze alleen afgaan als er gelachen wordt binnen het beeldbereik. Mooi voor de kiekjesmakers onder ons, denk je dan. En je gaat verder met waar je mee bezig was. Maar dan is er altijd wel een elitaire zeikerd te vinden die verbieden of boycotten nodig vindt.
Dat deed mij er aan denken aan die VPRO(?)-reportage over Martin Parr die een expositie samenstelde uit het werk van Ed van der Elsken. Juist de foto's waarop mensen lachten naar de camera en Van der Elsken liet Parr links liggen. Op de foto's van Parr wordt ook zelden gelachen. Ja, je kunt bijna altijd wel lachen óm de mensen op Parr's foto's, maar zelden lach je mét ze. Wie de straatdocumentaires van Van der Elsken kent, weet dat Ed evenveel mét zijn onderwerp lachtte als óm zijn onderwerp. Een opmerkelijk contrast.
Échte fotografen houden kennelijk niet van vrolijke mensen, internationale vakjury's evenmin. Voor mij hoeft het niet, zo'n lachdetector (een module die voorkomt dat ik afdruk als mijn onderwerp de ogen dicht heeft, dat zou ik nou nog eens handig vinden). Maar dat mensen zich er hautain druk over maken, vindt ik eigenlijk abjecter dan de vinding zelf.

02 september 2007 - Alle slideshows hebben momenteel een zwarte achtergrond - html zowel als flash - de foto's steken er toch mooier bij af. Ik vraag me inmiddels wel af of ik de html-versie niet toch stiekem leuker vindt. :)
De jongste camera-aankoop - de Ricoh GX100 - blijkt een gouden greep (ik had er dan ook lang over nagedacht). De mythevorming rond het cameraatje (is het de nieuwe M?!) gaat rap. Benieuwd wat de andere fabrikanten gaan doen.
Belangrijker is dat zich een nieuw esthetiek lijkt te ontwikkelen. De vertrouwde vage achtergronden van weleer beginnen meer en meer te lijken op een later toegevoegd effect, we zijn gewend geraakt aan veel scherptediepte.
Is het tijdperk van de compacts definitief aangebroken? Ik denk van wel. Er is in elk geval geen enkele human interest-fotoklus die ik niet zou kunnen klaren met uitstluitend de GX100 (en hooguit een GRD in de kontzak voor nóg mooier zwart/wit). En ik weet zeker dat er hordes fotografen met een G-serie Canon, een P-serie Nikon, of een topcompact van een van de andere merken zijn die er een soortgelijke overtuiging op nahouden.

07 januari 2007 - Er is niets mis met uw toestel. Ik zit gewoon in een zwart/wit-periode. Het werd tijd dat ik eens wat afstand nam van mijn geliefde kleurdimensie. Het is té makkelijk, dat scoren met leuke, lekkere kleurtjes. Ik wilde eens even focussen op vormen, structuren en inhoud, vandaar dat ik mijn geliefde C8080 in de zwart/wit-stand heb gezet.
Zolang het weer zo grauw blijft natuurlijk. Zodra er weer meer licht is, of als ik de kans krijg om naar zonniger oorden af te reizen, dan gaat ie weer op kleur natuurlljk. En struikel ik de komende tijd toch over een mooi kleurmoment, dan zal ik ook niet aarzelen om te zondigen tegen het zelfopgeleigde regime. het moet wel leuk blijven, natuurlijk en bij strengheid is niemand gebaat.
Uiteraard wens ik u het allerbeste voor 2007. Hopelijk vindt u ook in het komende (vijfde) jaar van deze site de weg naar wimdows.nl. Of er veel terecht gaat komen van mijn voornemen om vaker te posten, weet ik niet. Maar ik zal er zeker voor zorgen dat er visueel weer het nodige te beleven valt alhier. Blijven kijken dus!

06 augustus 2006 - Daar is ie weer! Alweer een paar dagen terug van een paar weken Frankrijk. De foto's druppelen binnen. Ik hoop snel bij te zijn.
Plannen voor de komende tijd: ontdekt worden en doorbreken!

17 oktober 2005 - Nominaties zijn goed voor het zelfvertrouwen, zo merkte ik vandaag. Mijn inzending voor de portfoliowedstrijd rond het gegeven 'geel' van Digital Outback Photography is door de voorronde gekomen!
Nu is het aan de bezoekers van Digital Outback een keuze te maken uit een selectie van dertig. Mijn foto staat wat lullig rechtsonder in het hoekje van de gallery page. Maar het is de enige met een mens erin, dus ik heb goede hoop op in elk geval een paar stemmen!

Uiteraard is uw steun van harte welkom. In alle bescheidenheid: stemt op mij!!! (Nb: de einddatum is inmiddels verstreken.)

13 oktober 2005 - Meer misère en ellende, mooi in beeld gebracht: 50 jaar World Press Photo (WPP).
De stelling dat een fotograaf z'n kans op een prestigieuze prijs aanzienlijk vergroot door regelmatig af te reizen naar een oorlogsgebied, wordt hier in elk geval onderbouwd: 21 van de 47 foto's in de eregallerij betreffen (burger)oorlogssituaties of de directe nasleep daarvan (zoals vluchtelingen en begrafenissen). Tel die ene geweldadige staatsgreep erbij op (Chili, '73) en je komt op een totaal van 22 winnende oorlogsfoto's.
De oorlogsjaren van de WPP zijn niet random verdeeld over de vijftig jaar tussen 1955 en 2005, maar geclusterd in de jaren zestig (zeven keer) en negentig (negen keer). De jaren zeventig zijn wat conflictluwer (met drie keer). In de jaren vijftig en de jaren tachtig waren er kennelijk helemaal geen botsingen die het fotograferen waard waren (met uitzondering van de massamoord op Palestijnse vluchtelingen in Sabra en Shatila in '82). Deze eeuw telde tot zover twee uit vier 'treffers'.
Nemen we de categorie van groepsmatige intermenselijke conflicten iets ruimer, dan gaan er nog een aantal prijzen naar foto's van demonstraties (zes, waarvan één racistische), een poging tot staatsgreep zonder geweld (Spanje, '81), een politieke aanslag met dodelijke afloop (Japan, '60) en het vrijlaten van een krijgsgevangene.
Totaal: 31 foto's van onenigheid op 47 prijswinnaars.
Andere categorieën waarmee wel iets te halen valt zijn natuurrampen (vijf keer), droogte en/of honger (drie keer), armoede (een keer), ziekte (één keer aids), een chemische ramp (Bhopal in '84), een bankoverval en vallende mensen (twee keer).
Met sport scoor je al sinds de vroege jaren van de WPP niet meer. Slechts twee keer won een sportfoto. Uiteraard ging het daarbij om sport waaraan iets haperde en wel een vallende motorrijder in '54 (zie ook de vorige alinea bij vallende mensen) en een verregende voetbalwedstrijd in '58.
Geheel afwezig zijn categorieën als kunst en wetenschap en uiteraard goed nieuws in het algemeen. De enige foto die, met het nodige oprekken van de definitie, zou kunnen worden bestempeld als 'goed nieuws', is die van de genoemde vrijlating, in 1956, van een krijgsgevangene uit de Tweede Wereldoorlog.

21 juli 2005 - De toekomst is compact! Het is weer die tijd van het jaar dat ik obsessief-compulsief nadenk over de ideale camera. De hoop is dat ik 'm binnenkort dan toch eindelijk zal kunnen aanschaffen! Oké, ijdele hoop. Maar het is wel zo dat alle grote camerafabrikanten klaar zijn voor een rondje nieuwe-modellen-introduceren. Afgaande op de zojuist aangekondigde LX1 van Panasonic, komt er wel wat moois aan!

Als het om de ideale camera gaat, is het wachten uiteraard op zoveel mogelijk sensor voor je geld en dus op een spiegelreflex van een van de grote merken.
Nou... Nee.
Is het u ooit opgevallen dat de lenzen van de grote compactcamera's lichtsterker zijn dan de lenzen van digitale spiegelreflexen? Dat komt doordat de lenzen op de spiegelreflexen relatief klein zijn voor de sensor erachter. Des te groter de sensor, des te groter moet namelijk ook de lens zijn. Maar des te groter de lens, des te meer glas, met alle nare gevolgen vandien voor het gewicht en de prijs. In de praktijk leidt dit ertoe dat er voor een grotere sensor vaak een lens geplakt wordt van relatief mindere kwaliteit. Het maken van voldoende grote lenzen voor de top-compactcamera's is veel goedkoper. Het gevolg is dat de lens/sensor-combinatie in een (grotere) compact (met een 2/3de inch chip) een beeldkwaliteit kan leveren die allesbehalve onderdoet voor die van een spiegelreflex. (Kijk hier voor meer info over sensoren en lenzen.)
Helaas heeft een kleine sensor ook kleine pixels. Bij kleinere pixels is de signaal/ruisverhouding slechter en dus produceren kleinere sensoren beelden met meer ruis. De winst van twee tot drie stops in lichtsterkte van de lenzen op de compactcamera's wordt zodoende te niet gedaan door een evengroot verlies aan bruikbare iso-waarden (de compacts gaan in het beste geval tot iso 400 de spiegelreflexen tot 1600 of 3200).
Maar zoals voor alle technologische beperkingen, geldt ook in dit geval dat het een kwestie van tijd is voor ze wordt overwon. Fujifilm, bijvoorbeeld, stopt op haar super-ccd sensoren extra pixels tussen de pixels. Hierdoor wordt het mogelijk dat de minieme sensor (1/1.8 inch) in de Fuji F10 tot iso 800 ruisarme foto's produceert. En Panasonic rust al haar camera's uit met beeldstabilisatie, waardoor je twee of drie stops meer speling hebt bij het fotograferen uit de hand. Neem een iets grotere (2/3 inch) super-ccd, zet er een lichtsterke lens voor (f2.0 of beter) en combineer dat met beeldstabilisatie... Het kan niet anders of er verschijnen binnen afzienbare tijd compactcamera's waarmee je ook onder slechte belichtingsomstandigheden schone, bruikbare foto's kunt maken. Daarmee zal het enige voordeel dat spiegelreflexen nu nog bieden, verdwenen zijn. Eens kijken wie er dan nog met zoveel kilo onbetaalbare apparatuur gaat lopen slepen.

Er zijn al fotografen die er niet op wachten. Zelf zal ik me bijvoorbeeld niet laten verleiden tot de aanschaf van, zeg, een Canon 350d. Het is ongetwijfeld een fantastische camera waarmee ik m'n werk prima zou kunnen doen. Maar ik hou van klein, licht, stil, onopvallend, veelzijdig en uit één stuk. En dus geef ik de voorkeur aan mijn Olympus C-8080 (en in verband met een gebroken voet en verminderde wendbaarheid zelfs weer aan m'n ouwe Leica Digilux 1). Zolang ik m'n afnemers niet hoor klagen...
En mocht u de fotograaf van het lokale sufferdje onvoldoende autoriteit vinden om deze argumentatie te ondersteunen, dan kan ik ik u verwijzen naar Magnum-fotograaf en prestigieus prijswinnaar Alex Majoli.
Met diverse Olympi C-5050, 5060 en 8080 om de nek reist Majoli de wereld rond en maakt aldoende de mooiste opnamen. In het begin keken de afnemers (NewsWeek, National Geographic) en de collega-fotojournalisten nog bedenkelijk, de kritiek verstomde bij het het zien van de afdrukken. Inmiddels grijpen meer profi's naar de compact, aldus Majoli.
Ik zie geen enkele reden waarom deze trend zich niet zou voortzetten.

Toen Leica in de jaren 20 van de vorige eeuw de eerste 35mm-fotocamera op de markt bracht, duurde het even voor fotografen er aan wilden: ze waren groot en lomp gewend en meenden dat het zo goed was. Eenmaal bekeerd, was er natuurlijk geen weg terug. Het wachten is op de compact die de huidige hegemonie van groot en lomp (sinds het verschijnen van de Leica zijn reportagecamera's alleen maar groter geworden!) doorbreekt.
Een mogelijke kandidaat is de Leica Digilux 3. De Digilux 2/Panasonic LC1 is een van de beste digitale compactcamera's die er momenteel voor (veel) geld te koop zijn, maar schiet op een aantal punten toch net te kort om de (fotojournalistieke) goegemeente de schellen van de ogen te doen vallen. Of er een D3/LC2 komt is onderwerp van speculatie in de foto-forums. Als ie er komt (in september?) heeft ie ongetwijfeld acht megapixel. Er zal een lichtsterke lens (van f2.0/f2.4 tot f11) opzitten met een bruikbaar maar niet al te groot bereik (van rond de 30mm tot net iets boven de 100 - 135 zou heel mooi zijn). Panasonic zal haar uiterste best doen de ruis te minimaliseren, maar verwacht nog steeds geen wonderen boven de iso 200; de beeldstabilisatie moet de rest doen. Leica zal er natuurlijk op toezien dat de kleur-, scherpte- en contrastafhandeling recht doen aan haar reputatie. De bediening zal weer net zo lekker-Leica zijn als die van de Digiluxen 1 en 2.
Verzuimd Leica, hou dan Fuji in de gaten. Als de super-ccd een maatje groeit (van 1/1.8 naar 2/3 inch) en de kans krijgt zich in een serieuze camera achter een toplens te nestelen, dan blijft er ook weinig meer te wensen over.
Een andere moglijkheid is dat de verrassing komt uit de hoek van het FourThirds-systeem. Dit is een samenwerkingsverband tussen onder andere Olympus, Panasonic, Fuji en Kodak dat uitgaat van een kleine sensor (van 4/3 inch, groter dan 2/3de inch, kleiner dan het APS-formaat van de meeste pro-sumer spiegelreflexen) en daarop aangepaste lenzen en bodies. (Nog een 4/3-link...)

Hoe dan ook is het momenteel een goede tijd om de aankoopbeslissing nog even uit te stellen. Is het niet omdat er zoveel nieuws zit aan te komen, doe het dan omdat de prijzen van de huidige acht megapixel top-compactcamera's (zoals de Olympus C-8080) de komende tijd flink gaan zullen dalen.

04 februari 2005 - Welk een heugelijke dag: vandaag de presentexemplaren ontvangen van de Focus van deze maand, met daarin een kleine selectie uit m'n Foto van de Dag. Ben d'r blij mee!

juli 2004 - De fotografie vraagt m'n aandacht en gaat die de komende dagen ook volop krijgen. Op het programma staat voor meer dan een maand achterstallig onderhoud
Er komt met andere woorden flink wat materiaal bij de komende tijd.

Om te beginnen is hier de serie foto's die ik maakte bij Inter@ctief voor Dwars door de Buurt. Hier is het artikel bij de foto's, van de hand van Cees de Boer.
(Achtergrondinfo: Inter@ctief is een daklozenuitzendbureau in Amsterdam. Drie van deze foto's zijn gepubliceerd bij een artikel in Dwars door de Buurt, het 'wijkblaadje' van Oost-Watergraafsmeer.)

Dat de D2 maar 5 megapixel heeft, is overigens niet een reden om de camera te laten staan. De 5mp die er zijn, zijn beter dan alles wat er momenteel aan 8mp te koop is in de 'kiekjescamerasector' waar de D2 deel van uitmaakt.
In forums en reviews lijkt men het eens te zijn: de sensor en de elektronica en software erachter houden de retescherpe lens op 100 iso aardig bij, daarboven wordt het minder. De beeldkwaliteit is in het beste geval erg goed, maar zodra de ruisonderdrukking mee zich ermee bemoeit, gaat het mis. Een van de reviewers conludeert dat Leica zich, na het gezeur over ruisproblemen bij de D1, in dit geval weer de fout is ingegaan door zich te neurotisch te fixeren op de onderdrukking ervan.
Bij het fotograferen zonder beeldcompressie en -nabewerking (in RAW-formaat) zijn de resultaten op de hogere iso-standen veel beter. Jammer genoeg is de D2 in RAW zo extreem traag dat er in de praktijk nauwelijks nog mee te werken valt bij onderwerpen die zich vlotter bewegen dan bergen, bomen en monumenen en zulks. Dan kan het ding ergonomisch uitmuntend zijn, als je minimaal vijf seconden moet wachten voor je weer een foto kunt maken, slaat de ergernis snel toe.

Consequentie: werk op 100 iso in het beste jpg-formaat en je maakt vlotjes - met wat oefening - prachtige foto's (tot minstens A3). Net als bij de D1. Alle andere toepassingen leiden tot dubieuze resultaten.

Evenknie - De Leica Digilux 2 heeft een eeneiige tweeling met een ander jasje: de Panasonic DMC-LC1. Deze camera heeft niet de poepsjieke uitstraling van de D2. Maar dat komt alleen door het logo, want de LC1 oogt functioneler en (daardoor) professioneler. De binnenkanten van de camera's zijn identiek (wat boze tongen ook mogen beweren).
Aan het eind van de balans rest eigenlijk alleen het verschil in aankoopbedrag: bijna 700 euro minder voor de LC1 (1178 versus 1885).
Duur logo!

mei 2004 - Foto's van zondag de twaalfde: Arjan m'n neef, z'n vriend Dave, Ajax landskampioen en een mooie bijrol voor Humberto Tan...

En de foto's blijven maar komen. De laatste weken zijn alle series weer een beetje uitgebreid (kijk in de kolom rechts op deze pagina).

Mooiste aanwinst bij de wallpapers is wel het vervolg op het paasei. Weer een foto van de dag van een ei, sterker nog het is hetzelfde ei, maar dan in gebroken toestand.

paasweekend 2004 - De foto van de dag van het paasei is te downloaden als Wimdows-wallpaper voor je desktop. Om af en toe lekker lang naar te staren.
Nog een wallpaper! Uit de oude doos (lees: van vorig jaar september): zomerdag in het Vondelpark.
Er wordt een film gemaakt over de reigers die zich, samen met meeuwen (waaronder kapmeeuwen), duiven en spreeuwen, op het Dapperplein dagelijks tegoed doen aan de achtergebleven visresten van de markt. Ze doen dat op alle markten van de stad, maar de Rietveldacademiestudent die de film maakt als examenwerkstuk - in juni of juli te zien in het Ketelhuis van de Westergasfabriek - koos voor deze exemplaren.
Een babbeltje met de filmer leidde onvermijdelijk tot een paar nieuwe foto's op de dierenpagina.

25 februari 2004 - De Foto van de Dag-serie is aangevuld met de dagen dat ik in India zat.
De complete serie van Indiase Foto's van de Dag (nu eens niet in omgekeerde chronologische volgorde) is ook beschikbaar.

Reizen naar verre oorden maakt geen fotograaf van je maar een toerist, ik weet het. Inspirerend was het wel!